Αναφέρεται άλλο ένα βίντεο 9:09 λεπτών που δεν εντοπίστηκε στο υλικό του φακέλου της συνέντευξης.

Η Διονυσία Σκαπέτη αφηγείται τη ζωή της ξεκινώντας από τα πρώτα χρόνια στην Κεφαλονιά, τον ερχομό της οικογενειάς της στην Αθήνα, μετα τον σεισμό του 1953, και τη γνωριμία και το γάμο της με το Μιχάλη Σκαπέτη και την εγκατάστασή της στο Χαλάνδρι. Διηγείται ιστορίες από τα μέλη της οικογένείας της αλλά και της οικογένειας του άντρα της, που ήρθαν πρόσφυγες από την Μικρασία και άνοιξαν ένα καφενείο στο Νέο Συνοικισμό Χαλανδρίου. Αναφέρεται στην δίωξη του άντρα της από το καθεστώς της Χούντας, ο οποίος θεωρήθηκε κομμουνιστής -χωρίς να είναι- και απολύθηκε από την εργασία του. Περιγράφει τη γειτονιά της στο Νέου Συνοικισμού με πολλές αναφορές σε πρόσωπα, τοπικά μαγαζιά και τις γειτόνισσές της. Μεταφέρει το κλίμα της γειτονιάς της δεκαετίες του '60, του '70 και του '80. Θυμάται τη Γιασμίν Βρανά, τις εκδρομές που έκαναν παρέα και το ζειμπέκικο που χόρευε. Κλείνει μιλώντας για τα παιδιά της και την απώλεια της κόρης σε νεαρή ηλικία.