Ο Μιχαήλ Μάνος (1898-1944) ήταν ένας άνθρωπος κοινωνικός, δραστήριος, δυναμικός κατέκτησε γρήγορα τον σεβασμό των Χαλανδραίων συντοπιτών του. Το επιχειρηματικό του ταλέντο, οι στοχευμένες εμπορικές κινήσεις του και οι μελετημένες επενδύσεις του τον κατέταξαν στην οικονομική ελίτ της Ελλάδας του Μεσοπολέμου. Ο πόλεμος που ακολούθησε ανέδειξε ακόμη περισσότερο τα προτερήματά του, εκποιώντας περιουσιακά στοιχεία προκειμένου να λειτουργήσει ορφανοτροφείο-οικοτροφείο. Ο Μάνος δεν πήρε να όπλα να πολεμήσει τους κατακτητές, δεν ανέβηκε στο βουνό, δεν εντάχθηκε σε καμία αντιστασιακή οργάνωση. Επιλέγοντας μια ανθρωποκεντρική διαδρομή κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, έδωσε τις δικές του άνισες, καθημερινές μάχες υπεράσπισης και στήριξης πολλών συντοπιτών του. Τον Μάιο του 1944 μετά την αναίτια σύλληψή του οι Γερμανοί προσπάθησαν να του φορτώσουν τις συνήθεις κατηγορίες που απέδιδαν σχεδόν σε όλους τους Έλληνες αδιακρίτως. Τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά για αυτούς, αφού ο Μάνος κατέρριψε τα μυθεύματα περί κομμουνιστικής ιδεολογίας, περί ένοπλης δραστηριότητας, όπως και το ότι είχε έρθει σε επαφή με οποιονδήποτε αντάρτη ή σύνδεσμο. Μάταια όμως, γι’ αυτούς ήταν μέλος του ΕΑΜ, ήταν επικίνδυνος συνεπώς ήταν ένοχος.

Ακολούθησε η φυλάκιση του στο Χαϊδάρι και μετά από μια δίκη που δεν έγινε εκτελέστηκε στο Πικέρμι στις 21 Ιουλίου 1944, μαζί με σαράντα εννέα πατριώτες ως αντίποινα για τον φόνο σε ενέδρα κοντά στη Ραφήνα δύο Γερμανών αξιωματικών, ενός δεκανέα και τον τραυματισμό ενός δεκανέα στις 12 Ιουλίου. Τις ίδιες μέρες στην Αθήνα είχε ξεσπάσει ένα πογκρόμ διώξεων, φυλακίσεων, αναίτιων εγκλημάτων από τους Γερμανούς και τους ντόπιους υποστηρικτές τους.