Ο Κώστας Μαυρίδης, παιδί προσφύγων από την Καππαδοκία, μεγαλώνει στο Χαλάνδρι των δεκαετιών του 1920 και 1930. Η οικογένεια του εγκαθίσταται αρχικά στον Παλαιό Συνοικισμό και το 1937 μεταφέρεται στον Νέο. Ξεκινά να εργάζεται από παιδί σε τοπικά καταστήματα και ταυτόχρονα αποκτά στενές σχέσεις με την εκκλησία, και συγκεκριμένα τον Άγιο Νικόλαο Χαλανδρίου. Θυμάται τα παιδικά του χρόνια ως εποχή ανεμελιάς και ελευθερίας. Στη διάρκεια της Κατοχής αποστασιοποιείται από τα αντιστασιακά κινήματα και καταλήγει να εργάζεται στο εργοστάσιο της Πυρκάλ στην Ελευσίνα. Την περίοδο διαμονής του στην Ελευσίνα γνωρίζει και την γυναίκα του μέσω συνοικεσίου. Στον Εμφύλιο προσπαθεί να κρατήσει μια ουδέτερη στάση ενώ εκφράζεται θετικά για διάφορες πτυχές της διακυβέρνησης της δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Η ενασχόληση με την εργασία του, η φροντίδα για την οικογενειά του και η σχέση του με την εκκλησία καθορίζουν τη στάση του απέναντι στα πολιτικά δρώμενα της εποχής του.