Ο Κώστας Μπιζάνος αφηγείται τις αναμνήσεις του από την δεκαετία του 1940, όταν παιδί στο Χαλάνδρι έζησε τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του πολέμου. Έχοντας ήδη χάσει τον πατέρα του σε μικρή ηλικία, μετακομίζει με τη μητέρα του στο Χαλάνδρι λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου. Ανακαλεί τη δράση της νοσοκόμας μητέρας του σε συνδυασμό με τα γεγονότα των ημερών της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Η σκηνή των εκτελεσμένων στο Πικέρμι θα εντυπωθεί ανεξίτηλα στη μνήμη του. Αφήνοντας πίσω τον πόλεμο θα ζήσει πιο ανέμελα τα γυμνασιακά χρόνια της δεκεατίας του 1950 και θα φτάσει στο σήμερα έχοντας δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και έχοντας πλέον στρέψει πλέον το ενδιαφέρον του στην ποίηση και την λογοτεχνία.