Η Ελένη Γεωργίου, το γένος Σωτηρίου ξεκινά την αφήγησή της με τον ερχομό της πατρικής της οικογένειας στον Παλαιό Συνοικισμό Χαλανδρίου. Περιγράφει τα όρια και της συνθήκες διαβίωσης του Παλαιού Συνοικισμού, όπως τα θυμάται, μέχρι τη μετακίνησή τους στο Νέο. Μέλος φτωχής πολύτεκνης οικογένειας μικρασιατών προσφύγων, μπαίνει από πολύ μικρή στο στίβο της επιβίωσης. Τα παιδικά της χρόνια σημαδεύονται από την Γερμανική Κατοχή, από την οποία διηγείται πολλές ιστορίες σχετικές με την αναζήτηση φαγητού. Παντρεύεται τον Μιχάλη Γεωργίου, με τον οποίο ανοίγουν ένα μανάβικο Νέο Συνοικισμό. Εκεί εργάζονται, παράλληλα με το σχολείο, και τα τέσσερα παιδιά τους. Ωστόσο η πρόωρη απώλεια του συζύγου της, αναγκάζει την οικογένεια να προσπαθήσει ακόμα πιο σκληρά. Επιπλέον, αναφέρεται στον χαμό του μεγαλύτερου αδελφού της κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, για τον οποίο δεν έμαθαν ποτέ τι συνέβη. Οι κόποι ζωής απέδωσαν για την Ελένη Γεωργίου, καθώς το σήμερα τη βρίσκει σε πολύ καλύτερες συνθήκες απ' ότι το ξεκίνημα της ζωής της.