Ο Σταύρος Ανδρεόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934 και το 1937 η οικογένεια ήρθε στο Χαλάνδρι καθώς ο πατέρας ήταν σιδηροδρομικός υπάλληλος. Περιγράφει τις συνθήκες ζωής στον Παλαιό Συνοικισμό, κοντά στον οποίο έμεναν τα πρώτα δύο χρόνια. Αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια, που κύλησαν σε ένα κλίμα ελευθερίας και ανεμελιάς, με παρέες από τη γειτονιά και το σχολείο, παρότι σημαδεύτηκαν και από τα γεγονότα της δεκαετίας του 1940.  Στη διάρκεια της Κατοχής, αντιμετώπισε την πείνα με τα συσσίτια που γινόταν σε αρκετά σημεία του Χαλανδρίου ενώ χαρακτηριστικά αναφέρει το περιστατικό με μια πατάτα που έκλεψε από τα μαγειρεία των Γερμανών. Παράλληλα με το σχολείο είχε ξεκινήσει να εργάζεται, για να βοηθήσει την οικογένειά του ιδίως μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του. Διηγείται πως πήγε στην Σχολή Τηλεγραφητών και κατέληξε να εργάζεται ναυτικός στα καράβια. Περιγράφει δύσκολες στιγμές που έζησε στα ταξίδια του με ιδιαίτερη συγκίνηση. Καθοριστική στιγμή ήταν και η γνωρίμία και ο γάμος με την γυνάικα του, με την οποία έζησαν μαζί τριανταεφτά χρόνια και απέκτησαν δύο παιδιά. Τέλος, αναφέρεται στην αρνητική του εμπειρία παό το συνδικαλίσμό στο ναυτικό κλάδο και τους νέους που βοήθησε να μεταναστεύσουν. Η συνέντευξη κλείνει με μια ακόμη αναφορά στο τρενάκι του Λαυρίου.