Το «Λαϊκόν Νοσοκομείο Αθηνών» όπως ήταν το αρχικό όνομά του, είναι ένα νοσοκομείο που αποτελεί μια ξεχωριστή παρουσία, με δράση 70 περίπου χρόνων, στον αγώνα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας στη χώρα μας.

Μέσα στα σχέδια των πολιτικών της δεκαετίας του 1930 ήταν η ανάγκη της ύπαρξης ενός νοσοκομείου με σκοπό τη νοσηλεία αρρώστων κυρίως των κατοίκων της πόλης των Αθηνών χωρίς οικονομικές διακρίσεις. Μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις των Καθηγητών της Ιατρικής Σχολής και της Συγκλήτου αποφασίστηκε το πανεπιστημιακό περίπτερο στο Γουδί που προοριζόταν για εργαστήρια Μικροβιολογίας και Υγιεινής, να μετατραπεί σε νοσοκομείο και να στεγαστούν σε αυτό η Α΄ Παθολογική και η Α΄ Χειρουργική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η τοποθεσία αυτή θεωρήθηκε καταλληλότερη μια και ήταν εκτός πόλεως, σε καλύτερο περιβάλλον, ήσυχο, υγιεινό και μακριά από το θόρυβο της πόλης. Το 1933 ο Πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης συμφώνησε με την πρόταση των Καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών να ιδρυθεί ένα νοσοκομείο για άπορους πολίτες. Μεταξύ Πανεπιστημίου και Κράτους συμφωνήθηκε το Κράτος και ειδικότερα το Υπουργείο Υγιεινής και Αντιλήψεως να αναλάβει την κάλυψη των δαπανών για τις οποιαδήποτε μεταβολές, οικοδομικές μετατροπές και εγκαταστάσεις του Λαϊκού καθώς και τα έξοδα νοσηλείας μέχρι 300 ασθενών, και τη μισθοδοσία όλου του προσωπικού εκτός του ιατρικού.

Επί προεδρίας της Δημοκρατίας του Αλέξανδρου Ζαΐμη στις 2 Σεπτεμβρίου 1933 ψηφίστηκε ο Νόμος 5746, από τη Βουλή και τη Γερουσία για την ίδρυση και οργάνωση Νοσοκομείου με την επωνυμία «Λαϊκόν Νοσοκομείον Αθηνών». Το νοσοκομείο άνηκε στη δικαιοδοσία του τότε Υπουργείου Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως και αποτελούσε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Ο πρωταρχικός σκοπός της ιδρύσεως του Νοσοκομείου ήταν η νοσηλεία των πασχόντων απόρων από κοινά νοσήματα, και συγχρόνως η εκπαίδευση των ιατρών, των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής και των νοσοκόμων.